Το κείμενο που ακολουθεί βασίζεται στην ομιλία της Κικής Πετρουλάκη (Ευρωπαϊκό Δίκτυο κατά της Βίας), στην Εκδήλωση με τίτλο: “Ενδοοικογενειακή Βία και Δικαιώματα Επιμέλειας: Η προστασία των γυναικών και παιδιών από την βία, υπό το πρίσμα της νέας πρότασης της Κομισιόν για μια Ευρωπαϊκή Οδηγία” που διοργάνωσε η Ευρωβουλεύτρια, Έλενα Κουντουρά, η οποία πραγματοποιήθηκε στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, στις 24.1.2023.
Στις πατριαρχικά δομημένες κοινωνίες, όπως είναι και η Ελλάδα, οι γυναίκες βρίσκονται σε υποδεέστερη θέση και τα παιδιά σε ακόμα κατώτερη. Και αυτό συμβαίνει by default (εξ ορισμού-αξιωματικά). Ανάμεσα στα άλλα ΠΟΛΛΑ καθήκοντα που ανατίθενται σε εμάς τις γυναίκες, κι εμείς τα αναλαμβάνουμε, είναι και αυτό της οικοδόμησης καλής σχέσης πατέρα-παιδιού (και αυτό το κάνουν για πολλά χρόνια, πολλές γυναίκες-επιζώσες…). Το κάνουμε για το καλό του παιδιού μας, πιστεύουμε… για να μην χαλάσουμε την οικογένειά μας… το κάνουμε γιατί έτσι μας έμαθαν… και επειδή δεν ξέρουμε τι άλλο να κάνουμε… Κι έτσι, καταλήγουμε να απαιτούν από εμάς να συνεχίσουμε να το κάνουμε ακόμα και μετά τη διάσταση, μετά το διαζύγιο… αλλιώς κινδυνεύουμε πλέον (από την έναρξη ισχύος του Ν.4800/2021) να κατηγορηθούμε ως αποξενώτριες, ότι ΕΜΕΙΣ κακοποιούμε το παιδί μας… άρα ακατάλληλες για να ασκούμε την γονική μέριμνα…
Αυτά τα έμφυλα στερεότυπα διατρέχουν την κοινωνία οριζόντια και, επομένως, δεν μας εκπλήσσει που τα συναντάμε ΚΑΙ σε δικαστές/-ριες, αστυνομικούς αλλά ακόμα και κοινωνικές/-ούς λειτουργούς και ειδικούς ψυχικής υγείας… στις/τους οποίους όμως μπορεί να ανατίθενται από την Δικαιοσύνη πραγματογνωμοσύνες και κοινωνικές έρευνες.
Δεν μας εκπλήσσει όταν παρεισφρέουν στους Νόμους και στις διαδικασίες που υποτίθεται ότι χαράσσονται για να προστατεύσουν και να υποστηρίξουν τα θύματα ενδοοικογενειακής βίας και να μειώσουν τις διακρίσεις… Δεν μας εκπλήσσει επειδή κατανοούμε γιατί συμβαίνει, όμως αυτό δεν σημαίνει πως το αποδεχόμαστε – σημαίνει το ακριβώς αντίθετο… ΔΕΝ ΤΟ ΑΠΟΔΕΧΟΜΑΣΤΕ επειδή ξέρουμε ότι δεν συμβαίνει κατά λάθος… αλλά με συγκεκριμένη σκοπιμότητα… Σε αυτές τις πατριαρχικά δομημένες κοινωνίες, έχουμε μεγαλύτερη ανάγκη τις Διεθνείς Συμβάσεις, τις Οδηγίες, γιατί όχι και έναν Κανονισμό; Όμως χρειαζόμαστε την εφαρμογή τους και όχι την απλή ύπαρξή τους στο χαρτί… Τις έχουμε μεγαλύτερη ανάγκη επειδή στις πατριαρχικά δομημένες κοινωνίες συμβαίνουν πράγματα όπως τα παρακάτω:
Κάποιες από τις πιο συχνές (και επώδυνες) μορφές ενδοοικογενειακής βίας ΔΕΝ αποτελούν ποινικό αδίκημα ή αποτελούν ποινικό αδίκημα αλλά δεν διώκονται ή δεν διώκονται ως ενδοοικογενειακή βία:
- ακραίος έλεγχος (coercive control) –ψυχολογική κακοποίηση
- εξύβριση
- οικονομική βία
- έκθεση των παιδιών στην κακοποίηση της μητέρας τους
Φτιάχνουμε –το 2021- νόμους που φροντίζουν για την διατήρηση της πατρικής εξουσίας πάσει θυσία, δίνοντας by default συνεπιμέλεια και δικαιώματα επικοινωνίας και φυσικής επαφής σε ΟΛΟΥΣ τους γονείς για τουλάχιστον το 1/3 του χρόνου του παιδιού (εκτός κι αν δεν θέλει ο γονιός), αδιαφορώντας για το συμφέρον του ίδιου του παιδιού – και αυτό επειδή στην πατριαρχικά δομημένη κοινωνία μας:
- τα παιδιά θεωρούνται κτήμα και όχι φορείς δικαιωμάτων…
- την ενδοοικογενειακή βία την θεωρούμε έγκλημα μόνο μετά την γυναικοκτονία… αλλά και σε αυτή την περίπτωση,
- σχεδόν ποτέ δεν αφαιρείται η γονική μέριμνα από τον γυναικοκτόνο…
- και ποτέ δεν ασκήθηκε δίωξη στον γυναικοκτόνο για την κακοποίηση του ίδιου του παιδιού- που θεωρείται θύμα ενδοοικογενειακής βίας στον νόμο μας (Ν.3500/2006)… ούτε στην υπόθεση της Κάρολάιν, όπου ο δολοφόνος της τοποθέτησε το 11μηνο βρέφος της επάνω στη νεκρή μητέρα μέχρι την άφιξη της Αστυνομίας
- πραγματικά φαίνεται πως πιστεύουμε πως ένας άντρας που κακοποιεί την γυναίκα του μπορεί να είναι καλός πατέρας… και έχουμε φτάσει πλέον σε σημείο δικαστικές αποφάσεις να δίνουν παιδιά σε κακοποιητές…
Στις πατριαρχικά δομημένες κοινωνίες, όπως είναι η Ελληνική, ΔΕΝ ΈΧΟΥΜΕ Διακριτό Σύστημα προστασίας παιδιών (CPS–Child Protection Services) – το υπάρχον σύστημα αφορά μόνο στα παιδιά που ζουν σε ιδρύματα και όχι στο γενικό πληθυσμό των παιδιών, την τύχη των οποίων θα διαχειριστεί ένας/μία Εισαγγελέας… ίσως… αν ενημερωθεί… αν ενημερωθεί εγκαίρως… και εάν η ίδια η μητέρα έχει καταφέρει να τεκμηριώσει επαρκώς την κακοποίηση που έχει υποστεί το κάθε παιδί και/ή τον κίνδυνο που διατρέχει…
Φυσικά δεν έχουμε τον θεσμό των εποπτευόμενων επισκέψεων… όταν κρίνεται ότι απαιτείται, ανατίθεται κι αυτό στην μητέρα…
Στις πατριαρχικά δομημένες κοινωνίες, όπως η Ελληνική, προσεγγίζουμε την επιζώσα με δυσπιστία, υποπτευόμαστε ψευδείς καταγγελίες, την ενοχοποιούμε αναζητώντας την δική της ευθύνη στην κακοποίησή της… ΚΑΙ στην κακοποίηση των παιδιών της… για αυτό την υποχρεώνουμε να συμμετέχει σε διαδικασίες διαμεσολάβησης (αστικές και ποινικές): επειδή την θεωρούμε συνυπεύθυνη, θεωρούμε την ενδοοικογενειακή βία ένα καβγά στο ζευγάρι, και αποτυγχάνουμε να αντιληφθούμε την ανισορροπία ισχύος και τον κίνδυνο στον οποίο εκθέτουμε μητέρες και παιδιά…
Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο με τους δράστες, δεν τους αντιμετωπίζουμε με την ίδια δυσπιστία παρόλο που εργαλειοποιούν το δικαστικό σύστημα εναντίον της επιζώσας ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΤΟΥΣ:
- Ποινικό Δίκαιο: μετά την έγκληση της επιζώσας για ενδοοικογενειακή βία, οι δράστες υποβάλλουν αντι-μηνύσεις για ενδοοικογενειακή βία, για συκοφαντική δυσφήμιση, ψευδή καταμήνυση, αρπαγή παιδιών και έκθεσή τους σε κίνδυνο. Επιπρόσθετα, υποβάλλουν εγκλήσεις και κατά μελών της οικογένειάς της και μαρτύρων που προσπαθούν να την βοηθήσουν. Η τακτική αυτή παρουσιάζει τόσο ραγδαία αύξηση που μοιάζει με SLAPP (Strategic lawsuit against public participation) και, για αυτό απαιτείται η λήψη μέτρων όπως το να διερευνώνται και να τιμωρούνται οι ψευδείς καταγγελίες
- Αστικό/ Οικογενειακό Δίκαιο. Η συστηματική χρήση του όρου «γονεϊκή αποξένωση» και άλλων συναφών όρων συνδυάζεται με κατηγορίες για υποβολή ψευδούς καταγγελίας ενδοοικογενειακής βίας σε δικόγραφα και δικαστικές αποφάσεις. Η «γονεϊκή αποξένωση» αποτελεί ένα εννοιολογικό κατασκεύασμα που επίτηδες συνδέεται με την καταγγελία ενδοοικογενειακής βίας γιατί, τα δύο μαζί, δημιουργούν το τέλειο κυκλικό επιχείρημα… μια λογική πλάνη, η οποία δεν μπορεί να διαψευσθεί, και λειτουργεί ως εξής: Καταγγέλω ενδοοικογενειακή βία την οποία υφίσταμαιεγώ και/ή το παιδί μου
- αν ζητήσω διακοπή ή περιορισμό της επικοινωνίας, με θεωρούν αποξενώτρια και συμπεραίνουν ότι η καταγγελία μου είναι ψευδής
- αν συνεχίσω να δίνω το παιδί στον πατέρα (by default είμαι υποχρεωμένη πλέον, από τον Ν.4800/2021, για να μην κατηγορηθώ για κακή άσκηση γονικής μέριμνας), θεωρούν ότι δεν κακοποιείται (αλλιώς δεν θα το έδινα, τι μάνα θα ήμουν διαφορετικά;) και, επομένως, η καταγγελία μου είναι ψευδής, και την έκανα επειδή εγώ είμαι αποξενώτρια… και έχω υποβάλλει στο παιδί μου τις πληροφορίες ότι ο πατέρας του είναι κακοποιητής
Προτείνεται στις υποθέσεις όπου υπάρχει ενδοοικογενειακή βία (ακόμα και υποψία) να απαγορευτεί:
- η χρήση στις αίθουσες δικαστηρίων, τα δικόγραφα και πρωτίστως στην ΝΟΜΟΘΕΣΙΑ, του όρου «γονεϊκή αποξένωση» και όλων των συναφών – «διάρρηξη των σχέσεων» τέκνου-γονέα και «διατάραξη της συναισθηματικής σχέσης του τέκνου με τον άλλο γονέα και την οικογένειά του» το λέμε πλέον στην Ελλάδα, στον Ν.4800/2021.
- η έκδοση δικαστικών αποφάσεων συνεπιμέλειας και/ή εναλλασσόμενης κατοικίας
Στις πατριαρχικά δομημένες κοινωνίες, για να αποκτήσει η επιζώσα πρόσβαση στην (όποια ανεπαρκή) υποστήριξη θέτουμε αυστηρές προϋποθέσεις –ειδικά για την υποστήριξη που κοστίζει (αξιοπρεπής διαβίωση και έξοδα πρόσβασης στη δικαιοσύνη). Επιπλέον:
- ΔΕΝ επιτηρούμε την ασφάλεια των θυμάτων [ΟΥΤΕ των παιδιών]
- ΔΕΝ λαμβάνουμε άμεσα μέτρα προστασίας (μείωση κινδύνου)
- ΔΕΝ υπάρχει καμία κάλυψη επειγουσών αναγκών των επιζωσών και παιδιών
- ΔΕΝ υπάρχει καμία κάλυψη μακροπρόθεσμων αναγκών των επιζωσών και παιδιών
Αν όλα τα παραπάνω δεν λειτουργούν άμεσα και ποιοτικά, συντελείται δευτερογενής θυματοποίηση και παρεμπόδιση της πρόσβασης των επιζωσών στην Δικαιοσύνη, καθώς δεν πρόκειται να καταγγείλουν αν δεν υπάρχει προστασία και υποστήριξη στα πρακτικά ζητήματα στέγης, διαβίωσης και νομικής εκπροσώπησης. Αυτή η δευτερογενής θυματοποίηση, εκτός από την κακοποίηση των θυμάτων, διευκολύνει τον δράστη ενδοοικογενειακής βίας «να συνεχίσει ανενόχλητος την δουλειά του», καθώς πράγματι υλοποιούνται στην πράξη οι απειλές του, πως εκείνη δεν μπορεί να του κάνει τίποτα και πως κανείς δεν θα την βοηθήσει.
Και ο φαύλος κύκλος θα συνεχιστεί, πράγματι, επειδή τα εργαλεία που χρησιμοποιούν οι δράστες Ε.Β. για να διατηρήσουν τον έλεγχο της ζωής των θυμάτων τους είναι τα παιδιά τους (γονεϊκή τους ιδιότητα), η ανισορροπία ισχύος με την οποία εκφοβίζουν τις επιζώσες (χρήματα, διασυνδέσεις, κοινωνική θέση τους) και, δυστυχώς, η Δικαιοσύνη.
Αν τους τα αφαιρέσουμε όλα αυτά, καμία γυναίκα και κανένα παιδί δεν θα αναγκάζονται να συνεχίσουν να ζουν σε ένα σπίτι με ενδοοικογενειακή βία επειδή δεν έχουν χρήματα για να ζήσουν, για να προσλάβουν δικηγόρο που θα προστατεύσει τα δικαιώματά τους, τη ζωή και την ευημερία τους ή/και επειδή φοβούνται –και δυστυχώς έχουν δίκιο να φοβούνται- πως, αν τολμήσουν να προσπαθήσουν να φύγουν, η κατάσταση θα χειροτερεύσει – δεν θα έχουν καμία προστασία, και ο δράστης θα καταφέρει να πραγματοποιήσει όλες τις απειλές του –που είναι να της πάρει τα παιδιά και/ή τη ζωή της ή τη ζωή των παιδιών. Αυτό ακριβώς είναι η δευτερογενής θυματοποίηση:
- να μην τολμάς να ζητήσεις βοήθεια από φόβο…
- ή, ακόμα χειρότερα… να σου λένε «Μίλα, μη φοβάσαι!», δηλαδή να σου επιρρίπτουν την ευθύνη πως εσύ φταις που συνεχίζεται η ενδοοικογενειακή βία –και την υφίστανται και τα παιδιά σου- και όταν σε πείσουν και μιλήσεις, να μην υπάρχει σχεδόν τίποτα εκεί έξω… τίποτα συστηματικό που να σε βοηθήσει βήμα-βήμα να αποδράσεις…
Οι δράστες το γνωρίζουν αυτό, και το χρησιμοποιούν υπέρ τους!!! Και είναι δική μας ευθύνη να μην τους το επιτρέπουμε!
Διατομεακή ανταπόκριση στην ενδοοικογενειακή βία
Ο μόνος τρόπος για να αρχίσουμε να αφαιρούμε από τους δράστες τα εργαλεία ελέγχου και να μειώνουμε την δευτερογενή θυματοποίηση γυναικών και παιδιών, προκειμένου κάποτε να την εξαλείψουμε, είναι να ξεκινήσουμε να χτίζουμε στιβαρή διατομεακή συνεργασία ΟΛΩΝ των εμπλεκόμενων συστημάτων [Άρ. 7 της Σύμβασης]: δηλαδή ταυτόχρονη ενεργοποίηση Αστυνομίας-Δικαιοσύνης-Υπηρεσιών Υποστήριξης (ειδικών ΚΑΙ γενικών) προκειμένου να ανταποκρίνονται ΑΜΕΣΑ & ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΕΝΑ με βασικό στόχο την Προστασία των θυμάτων – και αυτό συμπεριλαμβάνει και την κάλυψη των αναγκών των θυμάτων Ε.Β. (παιδιών και μητέρων).
Η διατομεακή συνεργασία, εκτός από Πρωτόκολλα, χρειάζεται και μία επαγγελματία-πρόσωπο αναφοράς της επιζώσας (το Άρ. 55.2 της Σύμβασης προβλέπει κάτι παρόμοιο), που θα ενεργοποιεί και θα συντονίζει την διατομεακή συνεργασία και θα έχει αμφίδρομη επικοινωνία με την επιζώσα. Από τον Φεβρουάριο 2022 το Ε.Δ.κ.Β. επιχειρεί να σχεδιάσει και να θέσει σε πιλοτική λειτουργία διατομεακή συνεργασία μεταξύ των τεσσάρων εμπλεκόμενων Τομέων (Αστυνομία – Δικαιοσύνη – Εξειδικευμένες & Γενικές Υπηρεσίες Υποστήριξης), εντούτοις η πρόοδος είναι πολύ αργή και προσκρούει σε σθεναρές αντιστάσεις των Κρατικών Φορέων.
Η αυτεπάγγελτη δίωξη της ενδοοικογενειακής βίας να είναι πράγματι αυτεπάγγελτη – δηλαδή να σχηματίζεται δικογραφία με όποιο τρόπο κι αν πληροφορηθούν οι Αρχές… Στην τελευταία γυναικοκτονία, τα ΜΜΕ έσπευσαν να επιρρίψουν ευθύνες στο θύμα που «δεν επιθυμούσε την ποινική του δίωξη». Μήπως επειδή εκείνη γνώριζε πως κινδύνευε να την σκοτώσει εάν έλεγε ότι την επιθυμεί; Και δεν ήταν δουλειά ούτε της Αστυνομίας, ούτε της Δικαιοσύνης, να ανιχνεύσει τους φόβους της και να της παρέχει κάποια προστασία…
Χρειάζεται να είναι ορατά τα παιδιά ΠΑΝΤΑ
- Να σχηματίζεται δικογραφία ΚΑΙ για την κακοποίηση του παιδιού που έχει εκτεθεί σε ενδοοικογενειακή βία οποιασδήποτε μορφής, ακόμα και όταν το ίδιο δεν έχει κακοποιηθεί σωματικά ή σεξουαλικά
- Τα παιδιά, θύματα και μάρτυρες, να καταθέτουν ΜΟΝΟ στο Σπίτι του Παιδιού (Barnahus model) και ΜΟΝΟ μια φορά
Να διατάσσονται επείγοντα μέτρα προστασίας ΆΜΕΣΑ μετά την καταγγελία (δηλαδή, περιοριστικοί όροι όπως αυτοί των Άρ. 52 & 53 της Σύμβασης)
- απομάκρυνση του δράστη από την οικογενειακή εστία (ώστε να μην αναγκάζονται τα παιδιά να αλλάξουν όλες τις συνήθειές τους για να τρέξουν να κρυφτούν) και
- απαγόρευση προσέγγισης του σπιτιού, της επιζώσας, των παιδιών κλπ.
Το αίτημα για έκδοση περιοριστικών όρων να μπορεί να υποβληθεί όχι μόνο από την επιζώσα αλλά και από:
- μέλη της οικογένειας ή άλλα κοντινά της άτομα
- υπηρεσίες προστασίας παιδιών
- εξειδικευμένες υπηρεσίες υποστήριξης (ΜΚΟ ή κρατικές)
- κοινωνικές υπηρεσίες
- Αστυνομία και Εισαγγελέα (ακόμα και χωρίς συγκατάθεση επιζώσας όταν υπάρχει υποψία πως εκείνη δεν θα υποβάλει αίτημα επειδή φοβάται τον δράστη ή αδυνατεί για άλλον λόγο (π.χ. Ν.4800/2021 περί υποχρεωτικής συνεπιμέλειας)
Επιτήρηση των παραβιάσεων περιοριστικών όρων, ασφαλιστικών μέτρων και δικαστικών αποφάσεων
- Ψηφιακή καταγραφή των αναφερόμενων παραβιάσεων: από την επιζώσα ΚΑΙ/ή από το πρόσωπο αναφοράς της
- Τεκμηρίωση των αναφερόμενων παραβιάσεων από την Αστυνομία (π.χ. γεωεντοπισμός του δράστη από στίγμα τηλεφώνου, κουμπί SOS, βραχιολάκι) και τις υπηρεσίες υποστήριξης (επικοινωνία με σύμβουλο-πρόσωπο αναφοράς και/ή επαγγελματία που εποπτεύει την επικοινωνία των παιδιών ή τον δράστη)
- Κυρώσεις: να επιβάλλονται άμεσα – μέσω διασύνδεσης με την αρμόδια δικαστική αρχή
Να προβλεφθούν αυστηρές προθεσμίες για την εφαρμογή όλων των παραπάνω και να εφαρμόζονται καθολικά (δηλαδή, σε όλες τις υποθέσεις ενδοοικογενειακής βίας όταν υπάρχουν παιδιά), ειδικά στις χώρες που:
- εφαρμόζουνby default συνεπιμέλεια σε ΟΛΑ τα παιδιά και/ή
- ΔΕΝ διαθέτουν Διακριτό Σύστημα Προστασίας Παιδιών
Τα Πολιτικά Δικαστήρια να υποχρεωθούν να εφαρμόζουν τις προβλέψεις του Άρ. 31 της Σύμβασης, προκειμένου να διασφαλίζεται πως:
- κατά τον καθορισμό της επιμέλειας και των δικαιωμάτων επίσκεψηςτων παιδιών, να λαμβάνονται υποχρεωτικά υπόψη τα περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας
- η άσκηση δικαιωμάτων επίσκεψης ή επιμέλειας δεν θίγει τα δικαιώματα και την ασφάλεια του θύματος ή των παιδιών
Απαραίτητες προϋποθέσεις για την απαρέγκλιτη εφαρμογή του Άρ. 31 είναι
- να θεσπιστούν ευέλικτες και ταχείες διαδικασίες ελέγχου και λογοδοσίας Δικαστών/-τριών που δεν θα εξαρτώνται αποκλειστικά από την δυνατότητα της επιζώσας να υποβάλλει αναφορά
- να δημιουργηθούν ασφαλείς χώροι για εποπτευόμενη επικοινωνία παιδιού με τον γονέα-δράστη/ύποπτο ενδοοικογενειακής βίας. Την εποπτεία να αναλαμβάνουν ειδικά εκπαιδευμένοι/-ες επαγγελματίες, οι οποίες/-οι επιτηρούν την ασφάλεια παιδιού και κακοποιημένης μητέρας και, έχοντας άμεση διασύνδεση με δικαστική αρχή, διατυπώνουν προτάσεις τροποποίησης της επικοινωνίας και/ή επιβολή κυρώσεων (όπως αυτές που περιλαμβάνει το Άρ. 45 της Σύμβασης) στον δράστη,οποτεδήποτε έχουν λόγους να πιστεύουν ότι δεν εξυπηρετείται το βέλτιστο συμφέρον του παιδιού ή ότι υπάρχει κάποιος κίνδυνος για το παιδί ή/και την μητέρα.
Επιπλέον, εάν πράγματι σκοπεύουμε να αφαιρέσουμε τα εργαλεία ελέγχου των δραστών, προτείνουμε:
- Διορισμό δικηγόρου σε όλα τα θύματα ενδοοικογενειακής και σεξουαλικής βίας, με το κόστος καλύπτεται από το Κράτος, το οποίο δύναται να το καταλογίζει στον δράστη μετά την καταδίκη του
- το ίδιο να ισχύει και για την καταβολή διατροφής και,ενδεχομένως, για την καταβολή Αποζημίωσης: να καταβάλλονται από το Κράτος και να καταλογίζονται στον υπόχρεο μέσω της Δ.Ο.Υ.
- Απαγόρευση κάθε είδους διαμεσολάβησης όταν υπάρχει ενδοοικογενειακή βία,καθώς ακόμη και η προτροπή της επιζώσας να συμμετέχει σε διαδικασίες συμβιβασμού ή διαμεσολάβησης, αγνοεί την υπάρχουσα ανισορροπία ισχύος των δύο μερών, εκθέτει το ανίσχυρο μέρος σε μεγαλύτερο κίνδυνο και μάλιστα, χωρίς καμία μέριμνα για την επιτήρηση της ασφάλειας των θυμάτων και/ή της παραβίασης των όρων της διαμεσολάβησης από το ισχυρό μέρος. Για αυτό προτείνεται:
- να καταργηθεί η ποινική διαμεσολάβηση από τον Ν.3500/2006
- να καταργηθεί η υποχρεωτική συμμετοχή σε διαμεσολάβηση στις υποθέσεις οικογενειακού δικαίου που αφορούν γονική μέριμνα, επιμέλεια, επικοινωνία, διατροφή παιδιών – η κατάργηση περιλαμβάνει και την ΥΑΣΔ (Υποχρεωτική Αρχική Συνεδρία Διαμεσολάβησης)
- Αποσύνδεση της παροχής υποστήριξης και τεκμηρίωσης από την καταγγελία (με προεξάρχουσα την ιατροδικαστική εξέταση)
- Μέριμνα ώστε να αναζητώνται και να συσχετίζονται ΟΛΕΣ οι υποθέσεις (ποινικές και αστικές) με τον ίδιο καταγγελόμενο/εναγόμενο (ίδια ή διαφορετικά θύματα) – η ενδοοικογενειακή και η σεξουαλική βία είναι ΠΑΝΤΑ επαναλαμβανόμενες – ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ να το αντιλαμβανόμαστε αυτό ΜΟΝΟ μετά από κάθε γυναικοκτονία… μετά από την δολοφονία ενός παιδιού… μετά τον βιασμό ενός παιδιού –Μόνο μέσω συσχετισμού των υποθέσεων θα μπορούσαν να βρουν αποτελεσματική εφαρμογή οι επιβαρυντικές περιστάσεις του Άρ. 46 της Σύμβασης
Το πρόβλημα με τις Ευρωπαϊκές Οδηγίες και τις Συμβάσεις είναι πως, όταν δεν υπάρχει πολιτική βούληση, παραμένουν χάρτινες ασπίδες προστασίας…
Για παράδειγμα:
- η Οδηγία 29/2012, για την προστασία των θυμάτων, μεταγράφηκε στο Ελληνικό Δίκαιο με μεγάλη καθυστέρηση (2017) και σήμερα – 6 χρόνια αργότερα δηλαδή- σχεδόν καμία από τις προβλέψεις της δεν εφαρμόζεται χωρίς αυτό να επιφέρει κυρώσεις για την Ελλάδα…
- η Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης τέθηκε σε ισχύ στην Ελλάδα πριν από 4,5 χρόνια αλλά στην πράξη δεν έχει επιφέρει καμία βελτίωση στην καθημερινή ζωή των θυμάτων, χωρίς αυτό να επιφέρει κυρώσεις για την Ελλάδα… Έχουμε μεγάλες προσδοκίες από την επίσκεψη της GREVIO…
Αυτό μας δημιουργεί κι εμάς (επαγγελματίες και φορείς) μεγάλα διλήμματα στην πληροφόρηση του γενικού πληθυσμού… Τι νόημα έχει να ενημερώσουμε τις επιζώσες ενδοοικογενειακής βίας για τα δικαιώματα που τους δίνει ο νόμος εάν δεν μπορούν να τα διεκδικήσουν στην καθημερινή ζωή τους; Η δημιουργία προσδοκιών, που στην πράξη ματαιώνονται, δεν είναι μια μορφή δευτερογενούς θυματοποίησης;
